Wit privilege....

In mijn vorige blog ging het over onze visie en voluntourism. Het was een persoonlijk blog, maar het ging vooral over de zakelijke kant van Moon&Star en onze gezamenlijke ontwikkeling. Sinds we onze visie duidelijk hebben geformuleerd zijn we bezig met hoe kunnen we deze visie uitdragen en implementeren in ons dagelijkse werk en specifiek wanneer we onze vrijwilligers en gasten hosten.

Voor Asabere geldt vooral dat hij verder moet gaan zoals hij al bezig is, evenals de rest van team. Maar voor mij(Pat) is hierin veel werk te doen en ik wil jullie graag meenemen op de weg van persoonlijke ontwikkeling die ik nu bewandel.

Normaal gezien proberen we ons als bedrijf verre te houden van pittige discussies etc. Dit is het verstandige om te doen, zakelijk gezien… Maar in dit geval zeggen we iets met onze visie en deze visie kunnen we niet uitdragen wanneer we niks veranderen, niet leren en niet groeien.

Niet iedereen hoeft het met me eens te zijn, sterker nog dat gaat sowieso niet lukken. Ik deel ook niet om te horen hoe goed ik de dingen aanpak of iets dergelijks. Ik doe wat ik hoor te doen.

Door mijn ontwikkeling, gedachten en gevoelens te delen hoop ik een soort van bewustzijn te kunnen creëren zodat meer mensen gaan doen wat ze horen te doen en dan met name de mensen die Ghana en ons willen komen bezoeken.

Ik ben al een poosje aan het denken over waar ik deze gedachten dan wil delen. Op mijn privé IG of Facebook niet, daar zit niet de doelgroep. En Facebook is sowieso niet echt het medium om lange verhalen op te delen. Moon&Star Instagram is het ook niet…. Daar zal ik wel eens iets delen, maar die account gaat over het guesthouse en niet over mij of mijn ontwikkeling, het publiek dat we daar hebben is ook te klein en ik ben geen influencer, ik run een guest house en begeleid vrijwilligers en gasten.

Hier op dit blog, dat zeker gerelateerd is aan mijn werk is er meer ruimte om ook persoonlijk de diepte in te gaan.

Na deze lange introductie over het hoe en waarom is het tijd om eens uit te leggen waar het allemaal over gaat.

Het gaat om wit privilege, stereotypes en het white savior complex… Nu weet ik dat er nu mensen afhaken, dat kan en dat mag, maar hoeft zeker niet.

Ik ga geen nieuwe zwarte pieten discussie beginnen, ik wil niet belerend zijn, met het vingertje wijzen, en ik weet dat wij niet in de Verenigde Staten wonen.… Maar dat betekent niet dat we niet allemaal met bovenstaande te maken hebben.

In eerste instantie wilde ik wachten met iets over deze onderwerpen te schrijven. Want het voelt oncomfortabel(teken dat ik werk te doen heb…) en ik wilde verder zijn in mijn (zelf) onderzoek.

Maar ik was vandaag aan het kijken op de Instagram account van @nowhitesaviors en besefte dat ik ook nu kan praten en later wellicht kan nuanceren of zo.

Op @nowhitesaviors gaat het op dit moment veel over een Amerikaanse vrouw die op haar 18^e missie werk is gaan doen in Uganda. Nou doen vele mensen vrijwilligerswerk op hun 18^e en die doen wellicht wat savior achtige dingen….. Maar deze mevrouw ging wel heel ver. Uiteindelijk liet ze mensen geloven dat ze arts was en voerde medische handelingen uit op vooral baby's(ik heb het niet over pleisters plakken…) en heeft honderden dodelijke slachtoffers gemaakt. Het heeft lang geduurd maar het team van @nowhitesaviors in samenwerking met Women’s Probono initiative hebben deze mevrouw(Renee Bach) en de stichting SHC gisteren aangeklaagd bij het hooggerechtshof in Jinja(Uganda). Super werk van deze groep en zeker niet zonder gevaar! En goed nieuws, een kans op gerechtigheid voor de moeders en families van deze kinderen. Maar wat me zo enorm verbaasd, boos maakt etc is dat het er nu op lijkt dat de Amerikaanse ambassade en dus de Verenigde Staten aan het proberen is om deze gerechtigheid te belemmeren….

En dit is de reden dat ik nu begin te praten over wit privilege, stereotypes en het White savior complex…. Want EXCUSE ME……… Een vrouw(en haar organistaie) vermoorden honderden kinderen en komt er wellicht mee weg….. Waarom??? Wie nu nog denkt dat wit privilege niet bestaat…..

Dus dat… Ik wil leren en dit wil ik delen. Dus wie volgt, super! Wellicht kunnen we eens babbelen, delen etc. En wie me in deze niet wil volgen, ook goed!

Ik ben dit hele traject begonnen met lezen en google-en. Er zijn vele IG accounts over wit privilege en dominantie en verantwoord reizen, een paar voorbeelden naast @nowhitesaviors, @laylafsaad, @rachel.cargle, @gutsygirlart, @iamrachelricketts, @3tokenbrowngirls, @theconsciouskid, @twodustytravellers, @socialimpacttraveller.

Een waarschuwing vooraf, vele van deze accounts hebben geen suikerlaagje gebruikt om hun woorden mee te verpakken…. En achter deze accounts zitten dus mensen, mensen met gevoel, mensen die al hun hele leven vechten tegen en voor iets.

Het grote nadeel van social media, vind ik, dat het gesprek vaak heel hard en ongenuanceerd kan verlopen aangezien het geschreven woord in een discussie vaak anders wordt opgepakt dan hoe het bedoeld is.

Dus hier ook wat tips voor Google; Het eerste essay over White privilege door Peggy McIntosh, hierin geeft zij 50 voorbeelden van wit privilege, talloze artikelen over wit privilege, ook in het Nederlands.

En dan 2 boeken die ik aan het lezen ben. Hallo witte mensen van Anousha Nzume en het werkboek van Layla F. Saad.

De laatste is gratis te downloaden vanaf www.meandwhitesupremacybook.com/.

Beide boeken bevatten vragen waarmee de schrijfsters uitdagen om in jezelf naar antwoorden te zoeken die wellicht niet mooi zijn, maar die mij in ieder geval motiveren om het beter te doen.

In een vervolg op dit blog wil ik heel graag meer daarover vertellen.

Mocht iemand tips hebben over wie te volgen op Instagram of over artikelen/boeken die interessant zijn, laat het me weten!

Vrijwilligerswerk….. Nog van deze tijd??

In 2001 was ik voor het eerst in Ghana. Mijn motief van kleins af aan; arme mensen in Afrika helpen.

Ik kwam met een grote, dure organisatie die samenwerkte met een lokale Ghanese organisatie. Het was allemaal niet geweldig georganiseerd en toen bedacht ik al dat het beter moest kunnen. Goedkoper, beter georganiseerd, transparanter en betekenisvoller.

Ik heb zelfstandig les gegeven, maar ik ben helemaal geen leraar.. Ik was absoluut niet druk, want het was eigenlijk overbodige hulp. Mijn tijd als vrijwilligster was eigenlijk het leukst buiten mijn ‘officiële job’ om:

tijdens de pauzes wanneer ik gewoon kon babbelen met de leerlingen die niet eens zoveel jonger waren dan ik,met de kids in in het gastgezin, eten met en bij de leraren en bij de vrienden zijn die ik gemaakt had.

Wanneer ik probeer te bedenken wat ik nou eigenlijk geholpen en bijgedragen heb gedurende mijn half jaar vrijwilligerswerk kom ik tot het volgende…

Ik ben met een paar hele zieke kids naar het ziekenhuis gegaan, maar ik geloof dat als ik er niet was geweest een andere leraar dat ook had gedaan. Samen met een andere vrijwilligster heb ik fondsen ingezameld om de scholen waar we lesgaven wat op te knappen. Dat was zeker een duurzaam en een goed project.

En samen met mijn man heb ik twee kinderen financieel gesteund om naar school te gaan. Ook dat was een prima en duurzaam doel. Beide kids hebben een goede baan gevonden en hebben er voor gezorgd dat hun broers en zussen ook verder konden studeren.

Maar uiteindelijk heb ik vooral mijzelf geholpen. Ervaringen opgedaan, mijn rugzakje(ook letterlijk met heel veel souvenirs) gevuld en veel geleerd.

Ik ben wel heel blij dat ik mijn ervaringen heb kunnen opdoen in het tijdperk dat er nog geen smart phones waren. Sterker nog, in 2001 moesten we naar Kumasi om te bellen of te mailen en om onze brieven te posten. En de reis naar Kumasi was niet zo eenvoudig, er waren lang niet altijd auto’s in het dorp. Wanneer we voor 10 uur in de ochtend nog niet in de auto zaten dan konden we net zo goed niet gaan. En anno 2018 staan er meestal 6 auto’s te wachten in het dorp en hebben we 3G internet. Ik denk dat ik als vrijwilliger in het pre smart phone en dus pre social media tijdperk de kans heb gekregen om alles meer te ervaren. Ik was geheel op mijzelf aangewezen, althans voor een paar maanden tot mijn collega vrijwilliger er was.

Ik had niet de kans om selfies te maken en ze te delen op social media, ik kon de wereld niet direct laten zien wat er allemaal gebeurde. Ik had tijd om dingen te verwerken en te relativeren, om de cultuur te proberen te begrijpen voor ik mijn mening kon uiten naar de rest van de wereld. Ik had tijd om brieven te schrijven en ik stond met beide benen hier in Banko, Ghana. Zo dankbaar, want ook ik hoor inmiddels bij de ‘social media gang’…

In 2001 was het vrijwilligers toerisme (voluntourism) nog niet zo wijdverspreid en populair dan dat het een paar jaar later was. Inmiddels is er ook veel negatieve publiciteit over vrijwilligerswerk. Dikwijls begrijpelijke negatieve publiciteit.

Maar goed, ik schrijf dit blog niet om een uitgebreide discussie aan te gaan over alle vrijwilligers projecten die er zijn. Ik wil vooral de veranderingen toelichten die wij aan het maken zijn met betrekking tot het vrijwilligerswerk dat Moon&Star guesthouse aanbiedt.

Toen ik in 2010 met Moon & Star guesthouse begon ben ik ook begonnen met vrijwilligers te plaatsen. Ik schrijf dit stuk over Moon&Star in de ik vorm, omdat in deze periode ik de drijvende kracht achter het vrijwilligerswerk was. Sinds een paar jaar zijn mijn zakenpartner en mijn collega’s veel meer op de voorgrond. Maar voor nu ben ik het die de hand in eigen boezem moet steken.

In de begin jaren heb ik het zeker niet veel beter gedaan dan de lokale organisatie die mij in 2001 begeleidde. De vrijwilligers verveelden zich ook regelmatig, voelden zich overbodig, deden werk waarvoor ze niet geschoold waren. En hadden het meer naar hun zin wanneer ze ‘vrij’ waren.

Ik probeerde dingen hier te repareren die niet kapot waren en moedigde vrijwilligers aan hetzelfde te doen. Daarmee bedoel ik dat in plaats van écht samen te werken met de lokale overheden en de projecten, ik ook vaak deed wat ik dacht dat het beste was voor hier. Gelukkig niet in een extreme vorm…. In andere woorden; Er zijn voldoende mensen hier die zelf prima kunnen bedenken wat het beste voor hen is. Het is absoluut niet nodig om het ‘Westen’ naar hier te brengen.

Daarmee wil ik niet zeggen dat we hier geen hulp/ondersteuning nodig hebben. Maar er zijn voldoende goede projecten met bekwame leiders om te steunen hier.

Sinds een paar jaar is mijn zakenpartner, Asabere, meer betrokken bij het vrijwilligerswerk. Asabere is een guidance counselor en leraar van beroep en kan heel goed systematisch denken, daarbij kan hij kritisch kijken naar situaties en zijn mening heel duidelijk verwoorden én hij kent zijn eigen cultuur.

Ook werken we naast onze bestaande samenwerking met stichting “Over grenzen voor Ghana” samen met Banko Wesley Methodist Preparatory school. Van deze samenwerking leer ik dagelijks.

De dominee van de Methodist church kwam een aantal jaren geleden vragen of we vrijwilligers konden plaatsen op de school. Ze wilden een unieke school maken voor Banko en hoopten dat vrijwilligers hierin konden bijdragen. De start was moeizaam. Aftasten, vrijwilligers gingen werken, maar er waren geen duidelijke taken, regels en doelen. Uiteindelijk was de impact nihil.

Alle betrokken partijen zagen dit al snel in en na een poosje aftasten is er een dialoog ontstaan die enorm waardevol is. Asabere, de dominee(die overigens ook guidance counselor van beroep is), het hoofd van de school en een aantal betrokken mensen uit Banko hebben een visie die wij van Moon&Star samen met de vrijwilligers kunnen ondersteunen.

Er worden regelmatig workshops gegeven, die Moon&Star faciliteert, door ze te plannen, door gastsprekers uit te nodigen en door de catering te doen. Maar waar ik me zeker niet met de inhoud bemoei.

We werven fondsen voor zaken die nodig zijn om deze unieke school en hun leerlingen te laten slagen. Moon&Star vrijwilligers ervaren, beleven, ondersteunen en gebruiken hun talenten om te helpen, maar komen niet om werk te doen waarvoor ze niet getraind zijn en ook niet om Banko te verbeteren.

We zeggen geen ja meer tegen elk bouwproject, tegen elke NGO die iets wil komen doen, we kijken eerst wat de impact op de lange termijn is.

Een kleine toelichting: toen ik net in Ghana woonde, was er een Canadese NGO die perse een computerlab op het terrein van de Senior Highschool wilde realiseren, terwijl er niet eens elektriciteit was.

Een paar jaar later hebben super vrijwilligers ‘van’ Moon&Star voor elektriciteit in de school gezorgd.

Het computer lab is letterlijk een sta in de weg gebouw en is nooit als computer lab gebruikt... Verspilling van tijd, geld en ruimte dus, maar ,nu is er wel een NGO in Canada die kan zeggen dat ze zoveel computer labs in het arme Afrika hebben gerealiseerd.

Ik heb me verdiept in het voluntourism, op het internet, social media en heb gesproken met vele mensen. Voorstanders van vrijwilligerswerk, tegenstanders, de mensen op de projecten die met vrijwilligers werken, vrijwilligers, vrienden, kennissen, ga zo maar door. Ook heb ik kritisch naar mezelf en onze projecten gekeken en geluisterd naar mijn innerlijke stem, zonder excuses.

Achter de schermen is er al veel veranderd de afgelopen paar jaar. We werken samen met nog maar 2 projecten. De stichting ‘Over grenzen voor Ghana’, die een Children’s home hebben en Banko Wesley Methodist preparatory school. En met samenwerken bedoel ik dan ook echt samenwerken. We luisteren naar de lokale overheden, de managers en dringen niet onze wil op.

We zijn gestopt met mensen op andere projecten te plaatsen. Vanwege gebrek aan diepgang, continuïteit en expertise vanuit onze kant.

Er is veel weerstand tegen children’s homes en weeshuizen, zowel op nationaal als internationaal vlak. Tijden veranderen en er zijn nu vaak andere oplossingen voor kinderen die eerder in gezinsvervangende tehuizen terecht kwamen. Niet altijd natuurlijk… Gelukkig zijn daar nog een aantal hele goede oplossingen voor in Ghana.

Social Welfare is erg kritisch en sluit vele weeshuizen, zowel legale als illegale. Anja’s Children’s home krijgt nog steeds plaatsingsverzoeken van Social Welfare. Inmiddels is het ruim 5 jaar geleden dat we daar voor het laatst op in zijn gegaan.

‘Over grenzen voor Ghana’ richt zich nu vooral op het vervolgonderwijs van de kinderen, iets dat heel kostbaar is. En over 2 jaar willen ze een nieuwe invulling aan hun werk geven. De plannen zijn nog in ontwikkeling. Het zal een educatief centrum worden dat uiteindelijk zelfvoorzienend moet worden.

Vele tegenstanders van voluntourism zeggen dat het geld dat vrijwilligers uittrekken om vrijwilligerswerk te komen doen beter besteedt zou kunnen worden aan lokale projecten, geleidt door mensen die weten wat ze aan het doen zijn dan aan vele losse korte termijn projecten. En dat de vrijwilligers beter als toerist kunnen komen en lekker gaan reizen.

Wij delen die mening gedeeltelijk, maar zijn ook van mening dat er een mogelijkheid moet zijn om langdurig ergens te verblijven en het leven hier écht te ervaren.

Na alle gesprekken, het onderzoek, de interviews zijn wij (team Moon&Star) tot de conclusie gekomen dat vrijwilligerswerk in de huidige vorm een verouderde term is en dat vrijwilligerswerk met als achterliggende gedachte ‘arme mensen helpen’ niet meer van deze tijd is.

Volgens onze visie zou voluntourism duurzaam toerisme moeten zijn die de reiziger toestaat om te beleven, te ervaren en zich in te leven in een andere cultuur op basis van gelijkwaardigheid, zodat er geen negatieve impact is voor de bevolking van Banko en de projecten die we steunen in het bijzonder.

Ben jij die vrijwilliger/reiziger die zich kan vinden in deze visie? Dan hebben we jou het volgende te bieden:

• Een unieke kans om te ervaren hoe het is om in Ghana en in het bijzonder Banko te leven
• De kans om je in te leven in een totaal andere manier van leven, reizen, koken en ga zo maar door
• Deel uit te maken van de bevolking van Banko
• Je nuttig te maken door de leraren en begeleiders op de projecten te ondersteunen.
• Jouw talenten te delen (zonder iets te repareren dat niet kapot is!)
• Een kans om te zien dat zoveel vooroordelen niet waar zijn
• Om te zien hoe Ghana er echt uitziet(ja we hebben huizen, wegen, scholen, hersenen…)
• Om Ghanees te leren koken
• Om te reizen (wij helpen je graag met organiseren en wegwijs te maken)
• En wat jij ook maar uit je ervaringen wilt halen.

Heb je vragen nav dit blog of wil je meer praktische informatie? Stuur ons gerust een mail;

moonandstarguesthouse@hotmail.com

Gelovige- belijder van een geloof

Wow, vandaag is er toch iets gebeurd.

Ik ben inmiddels al een geruime tijd in de Bijbel aan het lezen. Van begin tot eind. Ik ben nu bezig in het eerste boek van het Nieuwe testament, Matthew.

Ik wissel de Bijbel af met andere boeken, soms spiritueel, maar ook niet zulke spirituele romans en thrillers;)

Op het moment lees ik The year of living biblically van AJ Jacobs. Echt een geweldig boek! Humor, een zoektocht waar ik me in kan vinden, antwoorden en een enorme baard(voor AJ Jacobs dan hè)Voor zijn jaar volgens de Bijbel was de schrijver agnostisch. Ik denk dat ik dat stadium al voorbij was toen ik aan zijn boek begon. Maar sceptisch was ik echt nog wel. En sceptisch wellicht niet zozeer over het geloof zelf. Meer in hoe het geloof toe te passen.

Neem bijvoorbeeld bidden. Ik doe het, maar het blijft onnatuurlijk aanvoelen. AJ Jacobs bidt in het begin van zijn jaar met behulp van psalmen en voorgeschreven gebeden uit de Bijbel. Maar dat kan ik echt niet. Dat zou te ver van mijzelf weg staan, ik denk dat je moet bidden vanuit je hart.. Hier in Ghana kan men heel lang bidden, ook in tongues(een eigen taal waarin je bidt, deze taal dient tot je te komen via de Heilige geest) Maar dat lange bidden is het ook niet voor mij... Wanneer ik klaar ben ben ik klaar en ik denk dat God niet perse om een lang verhaal verlegen zit....

Dus tijdens mijn gebed heb ik het over de dingen waar ik dankbaar voor ben. Vraag ik om voorspoed voor degenen die ik lief heb en die het nodig hebben, maar iets voor mezelf vragen vind ik lastig. Ik vraag soms wel of God me de juiste weg kan wijzen.

Ik woon in een zeer religieus land. Geloven doet men hier, want zo is het. Kinderen leren hoe het hoort van hun ouders, op school en voor de Ghanezen(uitzonderingen daargelaten) is het iets natuurlijks. Mensen zeggen 'God bless you' waar ik bedankt zou zeggen. In plaats van 'Het gaat goed' zeggen de mensen hier 'Dankzij God gaat het goed' Mensen vragen iets uit naam van God en men bidt heel makkelijk voor dingen waarvan ik denk dat kan je toch niet met goed fatsoen aan God vragen. Daar moet je gewoon zelf hard voor werken. Dus misschien kan je om voorspoed in je werk vragen zodat je die telefoon, computer, auto enzovoort kan aanschaffen....

En alhoewel ik al een poos serieus bid, ik me serieus afvraag of de doctrine van de kerk waar ik al sinds jaar en dag heen ga nog bij me past en ik het heerlijk vind om naar Chris Tomlin en the Casting Crowns te luisteren. Ook al zeg ik al een poos dingen als 'We thank God', zowel in het Twi als in het Engels. En ook in het Nederlands schrijf ik regelmatig dat ik voor iemand ga bidden, wat ik dan ook doe.

Maar dan nog steeds.... wist ik het niet echt zeker.... of ik mijzelf een gelovige wou en vooral mag noemen.

Maar sinds vanmiddag, ik besefte het pas wat later, ben ik in mijn eigen ogen, geloof ik, een gelovige. Een bijzonder besef.

Mijn beste vriend sinds jaar en dag had geweldig nieuws. Ik was blij voor hem en sprak dat uit en geheel natuurlijk kwam er achteraan(in mijn moerstaal), ik zal bidden voor een goede afloop.

Wow, ik ben een gelovige.....

Er moet me nog iets van het hart ook al zou dit een mooi moment zijn om dit blog te eindigen...

Een goede, zeer gelovige vriend stelde laatst dat het wel verrekte lang heeft geduurd voor ik tot het geloof ben gekomen. Hij is behoorlijk stellig en onbuigzaam op het gebied van geloof.

Ik denk niet dat er iets mis is met geloven omdat het je met de paplepel is ingegoten. Zeer zeker niet!

Maar ik ben blij dat het geloof op een andere wijze tot mij is gekomen. Enerzijds veel bewuster, maar ook juist vanuit mijn hart.

7 jaar and counting.....

 

Tijd is een vreemd iets.... Het is een gevoel, in ieder geval sinds ik in Ghana woon. In Nederland leefde ik net als de meeste mensen echt op de agenda. Hier moet ik in verband met boekingen natuurlijk wel de datum in de gaten houden maar het is toch anders.

Soms gaan de dagen traag in elkaar over maar voor je het weet zit je alweer in de volgende maand. En zo besefte ik me vandaag dat ik alweer 7 jaar in Ghana woon. Wanneer ik het zo schrijf klinkt 7 jaar niet echt lang. Wanneer ik eraan denk wat er allemaal gebeurd is in die zeven jaren denk ik pffff was toch best lang. En wanneer ik eraan denk om het allemaal op te schrijven....... Een soap serie is er niks bij....

Vooral wanneer je je blog niet bijhoudt..... dan lijkt het nog erger...

Dan maar in brokjes verdelen...

Het werk.... Na een paar magere jaren(economische crisis en ebola een nare ziekte die nooit in Ghana was....) gaat het gelukkig weer beter met het toerisme in Ghana. Zo ook met Moon&Star. Inmiddels vind je ons ook op Booking.com en we hebben al boekingen tot het einde van het jaar. Heerlijk, geeft rust!

De afgelopen jaren waren ook qua werk echt niet altijd gemakkelijk, hormonen en persoonlijke problemen hadden hun weerslag op de kwaliteit van mijn werk. Lastig om mee te dealen... Ben geloof ik ook maar een mens en herkenning en erkenning is een stap. We zijn gelukkig weer in betere tijden.

Inmiddels zijn we ook aan het renoveren en zijn alle kamers sinds gisteren betegeld. En is er natuurlijk nog steeds veel werk aan de winkel.

De kids.....

Lucy en Tetey... inmiddels 14 maanden en bijna 3... Ze doen het geweldig, ze zijn een handvol, maar ook zo lief.... Lucy babbelt en stapt erop los en mist haar broer wanneer die naar school gaat. Tetey is 3 weken geleden officieel begonnen met school. Wat een manneke in zijn uniformpje. Morgen ga ik naar de eerste PTA(parent teacher association) meeting. Weer een nieuwe fase in ons leven, maar deze fase gaat nog een poos duren.. Naast Tetey en Lucy is daar Adwoa, ons buurmeisje. Ze is in vele opzichten de grote zus in huis, ze is 12. Slapen doet ze thuis, maar verder is ze een gedeelte van het gezin.

Leuk bedacht.... het schrijven in blokjes verdelen... Het is nu tijd voor het 'ik' gedeelte vrees ik.....

Wat heeft 7 jaar Ghana met mij gedaan... En wat is er allemaal gebeurd?

Het één en ander is natuurlijk al bekend. Gelukkig maar want wanneer ik het allemaal probeer te bedenken klinkt 'Goede tijden' als rustig...

Bedenk me net dat het al zo lang geleden is dat ik een blog heb geschreven én gepubliceerd heb dat het wellicht voor het eerst is dat ik iets over de kids heb geschreven....

Het leven in Ghana heeft me 2 geweldige kinderen gegeven. De papa en ik zijn na wat roerige jaren niet meer bij elkaar. Maar de kinderen spreken hem bijna elke dag en ze zien hem om de paar maanden. Inmiddels is de breuk geaccepteerd door alle partijen en kunnen we weer door 1 deur en willen we beiden gewoon het beste voor onze lieve kids.

Zoals gezegd heb ik enorm veel last van hormonen(ik heb ooit al een blog over hormonen geschreven...) gehad. De zwangerschapshormonen waren echt nog zoveel erger dan de-eens-per-maand variant. Ik ben de afgelopen 3 jaar mijzelf niet geweest...

Sinds november afgelopen jaar werk ik met au pairs en tot nog toe ben ik echt met mijn neus in de boter gevallen. Wonen en werken op dezelfde plek valt al niet echt mee, maar met kleine kinderen is het soms bijna niet te doen. En dankzij de geweldige dames nu wel!

Er was ruimte voor Pat om eens ziek te zijn! Er werd voor de kinderen en de zaak gezorgd. Er was iemand die Lucy een paar nachten heeft genomen zodat ze na 9 maanden van de borstvoeding af kon.

En sindsdien ben ik omhoog gekrabbeld uit het zeer diepe hormonen dal.

Een aantal maanden later kwam daar een heel spirituele au pair, die geweldig voor de kids zorgt, en iets daarna een inmiddels hele dierbare vriendin. Veel mooie gesprekken en voor mij de stimulans om eindelijk weer eens verder te gaan met mijn eigen ontwikkeling. Want ja.... de mens Pat is er ook!!

En hoe ben ik bezig om me te ontwikkelen..... Ik woon in een zeer gelovig land en ga al jaren met enige regelmaat naar de kerk. Heb veel gelovige vrienden en ik.... Ik weet dat ik iets geloof, maar wat precies.... Een goede vraag. Ben ooit begonnen in de Bijbel te lezen maar bij Exodus de moed al opgegeven...

Maar nu heb ik een leesmaatje, we praten wat af over de Bijbel. Zijn soms net “Barend en Van Dorp” maar dan over de Bijbel. Je zou ons soms moeten horen:). En we stellen beiden onze vragen binnen ons netwerk.

Bij onze Ghaneze vrienden en kennissen, die soms heel sceptisch zijn.... Want je kan toch niet 'zomaar' de Bijbel gaan lezen zonder begeleiding. En wanneer we dan proberen uit te leggen dat het zeker niet zomaar is én dat we graag en veel informatie willen vanuit alle invalshoeken.... dan is het meestal ok.

Maar ook bij onze Westerse vrienden, kennissen leggen we vragen neer. Erg leuk en interessant. Voor de Bijbel kenners ik ben inmiddels bij Isaiah aanbeland. En tot nog toe waren veel boeken een worsteling, maar Ecclesiastes was echt geweldig. Ik kijk uit naar het Nieuwe Testament en probeer vele vragen tot die tijd te bewaren.... Eerst maar eens lezen en dan erover vragen... De trinity, waarom moeten we tot God komen via Jezus, hoezo gestorven aan het kruis voor ónze zonden?

Natuurlijk gaat het niet alleen over de Bijbel en geloof en kinderen. Daarnaast geniet ik van het werk, van mijn medewerkers, de gasten, het dorp en mijn famile en vrienden, oude en nieuwe.

Voor het eerst in 3 jaar kan ik zeggen dat het leven goed is, op alle vlakken!! En ja.... het is nooit saai hier:)....

Moon&Star Guesthouse for Florence; Hoe het begon.....

Juli 2015

Hoe het allemaal begon, tenminste voor Asabere en mij..... Asabere is naast mede eigenaar van Moon&Star ook leraar en guidance counselor. Hij vertelde me over Forence die net als wij in Banko woont.

Hij maakte zich zorgen over haar geestelijke welzijn. Je kan namelijk erg goed zien dat er iets niet in orde is.

En Florence wordt ouder en wordt daardoor zelfbewuster en klasgenootjes wreder.... Zo gaat dat ook hier in Ghana helaas.

Asabere is met Florence gaan praten en het is inderdaad zwaar voor haar. Daarna is hij met haar moeder gaan praten die vertelde dat ze steeds vaker (drift)buien heeft.
Haar klasse leraar zei dat ze goed presteerde tot een half jaar geleden. Florence is meer in zichzelf gekeerd, trekt zich terug en gedraagt zich steeds vaker “vreemd”. Aan haar schoolresultaten zie je duidelijk dat ze achteruitgaat.

We waren gegrepen door het verhaal en besloten om te gaan kijken wat we kunnen doen voor Florence. Sinds die tijd heeft Florence op regelmatige basis gesprekken met Asabere die ze steeds meer als vertrouwenspersoon gaat zien.

Dit laatste is een goede ontwikkeling, praten over gevoelens etc is in Ghana zeker niet “normaal” en al helemaal niet voor een kind met een volwassene.

Ondertussen heb ik contact gezocht met een Nederlandse co-assistent en verpleegkundigen.

We hebben Florence en haar moeder uitgenodigd om uit te vinden wat er precies aan de hand is. En ik kon de vragen stellen die de co assistent en de verpleegkundigen beantwoord wilden hebben. We zijn ook achter haar medisch dossier aangegaan.

De eerste stap die gezet dient te worden is duidelijk... Een nieuwe MRI scan laten maken. Dat de dingen die simpel lijken niet altijd even simpel zijn wordt duidelijk in het vervolg van dit verhaal.....

Volg Florence via

www.moonandstarguesthouse.com (Engels en Nederlands),

https://web.facebook.com/Over-grenzen-voor-Ghana-210963322357582/(Nederlands), https://web.facebook.com/moonandstarguesthouse/ (Engels) en http://www.moonandstarguesthouse.blogspot.com/ (Nederlands)

kan je op de hoogte blijven van de ontwikkelingen rond Florence. Wij vragen naast donaties ook of jullie dit verhaal zoveel mogelijk willen delen. Heb je opmerkingen,vragen, ideeën of kan je Florence helpen, neem contact met ons op door een mail te sturen naar moonandstarguesthouse@hotmail.com graag ovv Florence.

Wil je ons helpen??

Doneren kan op rekeningnummer NL88 INGB 0006 7496 36 ten name van Patricia Zoer ovv Florence.

Wil je je donatie van de belasting kunnen aftrekken dan kan het ook via stichting “Over grenzen voor Ghana” NL25 INGB 0004 8620 83 ovv operatie Florence.

Ontzettend bedankt!!

Moon&Star Guesthouse for Florence

Dit is Florence. We willen je heel graag het verhaal vertellen dat achter Florence schuilgaat. Waarom??
Omdat Florence een mens is en ieder mens zou gehoord moeten worden?
Omdat Forence’s verhaal bijzonder is.
Omdat ze het liefst geen bijzonder verhaal zou willen hebben..
Omdat Florence erg veel pijn heeft. Omdat we Florence willen helpen, maar dat niet alleen kunnen.
Omdat Florence al heel lang wacht op hulp.
Omdat we hopen dat Florence jouw hulp gaat krijgen!

Florence komt uit het dorpje Banko. Ze is een meisje van 11 en zit in de 6e klas van de basisschool. Florence is geboren met een hersentumor. Toen ze 3 jaar was is ze geopereerd, ze hebben een stukje van haar schedel weggehaald om de druk te verlichten. Ze heeft veel klachten aan haar rechteroog dat behoorlijk in de verdrukking zit. Ze ziet er niks mee en heeft geen ooglid waardoor het oog meestal ontstoken is.

In 2011 heeft Florence’s moeder haar in Accra(Korle Bu ziekenhuis) laten onderzoeken. Daar zeiden de artsen dat ze 2 operaties nodig heeft, 1 om de tumor te verwijderen en 1 om een ooglid te maken. Helaas konden die operaties niet in Ghana plaatsvinden. Sindsdien is er niks meer gebeurd omdat de familie het geld niet heeft.

Wij, Asabere en Patricia(de eigenaars van Moon and Star Guesthouse) trekken ons het lot van Florence aan en willen een manier vinden om haar te helpen.

Via www.moonandstarguesthouse.com (Engels en Nederlands), https://web.facebook.com/Over-grenzen-voor-Ghana-210963322357582/(Nederlands), https://web.facebook.com/moonandstarguesthouse/ (Engels) en http://www.moonandstarguesthouse.blogspot.com/ (Nederlands) kan je op de hoogte blijven van de ontwikkelingen rond Florence.

Wij vragen naast donaties ook of jullie dit verhaal zoveel mogelijk willen delen. Heb je opmerkingen,vragen, ideeën of kan je Florence helpen, neem contact met ons op door een mail te sturen naar moonandstarguesthouse@hotmail.com graag ovv Florence.

Doneren kan op rekeningnummer NL88 INGB 0006 7496 36 ten name van Patricia Zoer ovv Florence. Ontzettend bedankt!! Alle beetjes helpen…..

Tot rust komen.......................

Tot jezelf komen in een wereld zonder moderne communicatie?! Toen ik 3 jaar geleden naar Ghana verhuisde was dat de eerste keer in mijn leven dat ik internet op mijn telefoon had. Ik besef dat dit vreemd klinkt, van de Westerse wereld naar Africa en daar wel constant online kunnen zijn. Sinds vorig jaar bezit ik zelfs een slimme telefoon en sindsdien zijn de whats appjes en facebook sessies niet van de lucht. Nou valt het internet(en de stroom) regelmatig uit, maar er zijn nog vele andere (niet digitale) dingen te doen, ook zit ik nog steeds niet aan mijn telefoon vastgelijmd;) Werken moet ook nog gebeuren, koffie drinken met mijn collega, de laptop is er. Af en toe is mijn vriend er, gasten om mee te kletsen en te verzorgen en dan aan het einde van de dag genieten van de rust of van leuk gezelschap met een koud biertje. Nu ben ik in een wereld van complete digitale stilte beland. Ik heb weleens gelezen dat mensen expres naar kuuroorden gaan waar ze geen beschikking hebben over bv internet en hun mobiel en waar ze uren gaan mediteren. Maar die mensen hebben, voor zover ik weet, wel gesprekken met andere gelijkgestemde mensen. En het gebrek aan communicatie is nu net hetgeen wat ik het meeste mis. Ik ben in Adangbé in Togo beland. Adangbé is een klein maar uitgestrekt zeer traditioneel dorp.Het is hier behoorlijk rustig, daar de jongere mensen naar Nigeria en Ghana zijn vertrokken omdat er geen werk is hier. Verderis er geen stroom en geen netwerk(voor mijn 'slimme' telefoon in ieder geval) en heb ik dus ook geen benul van de tijd. Wel zijn er veel aardige mensen(die ik niet versta), vele rituelen en shrines(heilige plekken waar de mensen gaan bidden tot hun voorouders), lekker eten, wiet(wat ik niet rook) en héél veel lokale drank(wat ik zoveel mogelijk beleefd afsla). En mijn vriend is er ook:). Dit is namelijk zijn hometown en ik ben hier om zijn familie te ontmoeten. Ik voel me net zoals 12 jaar geleden toen ik voor het eerst in Banko was. En daar heb ik me zo aangepast dat ik er zelfs woon. Dat aanpassen zou ikhier vast ook kunnen zodra ik wat meer van de taal weet. Maar pfffff doe mij toch maar weer een wc in plaats van bij mensen in hun 'douche' te plassen of boven een gat in de grond te hangen voor de grote boodschap. Wat privacy in plaats van een familie huis waar iedereen me in de gaten houdt. Een koud biertje en een sigaret in plaats van de lokale drank en wiet. Wat meer communicatie en ja doe dan ook maar mijn slimme telefoon... Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heel fijn om te weten waar mijn vriend vandaan komt en om zijn familie te ontmoeten. Ik vind het ook ok om aan verschillende rituelen mee te doen. Maar morgen.................... Lomé(hoofdstad van Togo) here we come!!!! En als iemand me ooit wil meevragen naar een oord waar je moet mediteren.... Stel ik geloof ik toch een stedentrip voor!!